DOGO CANARIO
inaczej PERRO DE PRESA CANARIO
Ten potężny, silny pies o groźnym spojrzeniu oraz głębokim i niskim głosie świetnie nadaje się na stróża i psa obronnego. Jest niezależny i niebezpieczny dla obcych.
Dopiero w październiku 2001 roku uznany został przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Europejscy hodowcy nie czekali jednak aż tak długo z hodowlą i selekcją tej rasy.
CHARAKTER
Jego budowa i charakter predysponują go do roli niezrównanego stróża. Mimo średniego wzrostu, emanuje siłą, a jego uważnemu wzrokowi nic nie umknie.
Nieufny wobec obcych, nieustraszenie broni swego terytorium. Już sam jego groźny wygląd wystarczy, by odstraszyć nieproszonych gości. Szczeka tylko, gdy chce coś oznajmić – ostrzec przed niebezpieczeństwem, zasygnalizować że widzi coś dziwnego. Jest to pies bardzo przywiązany do swego pana. Lubi dzielić życie rodzinne, uwielbia sprawiać przyjemność panu i zasłużyć na jego pochwałę. Nie można jednak zapominać o pochodzeniu i przeznaczeniu psów tej rasy.
ZACHOWANIE
Pies Kanaryjski jest z natury wesoły i swawolny, ale też bardzo ciekawski. Uwielbia wspólnie spędzany czas: jest niezmordowany na spacerach, dalekich wyprawach czy w agality. Najważniejsze, by mógł się wyszaleć i pobawić z innymi psami. Wczesna i właściwa socjalizacja jest u dogo canario bardzo ważna: jest agresywny wobec innych psów, gdyż w przeszłości używany był do walk.
WYCHOWANIE
Dość łatwo można nauczyć go posłuszeństwa, gdyż uwielbia słuchać swego pana. Aby go utemperować, nie potrzeba silnej ręki, gdyż jest to pies inteligentny i szybko pojmuje, czego od niego chcemy. Wymaga jednak stanowczości i konsekwencji w procesie wychowania. Jako dawna wiejska rasa służąca do pilnowania obejścia, potrafi na przykład bronić własnej miski. Stąd zła sława jego charakteru.
WYGLĄD
Pies średnich rozmiarów, o proporcjonalnej budowie, z tułowiem dłuższym od wysokości w kłębie (szczególnie u suk). Głowa jest bardzo masywna, kwadratowa i szeroka, ale proporcjonalna do reszty ciała. Ze względu na pierwotne przeznaczenie (psy bojowe) uzębienie pełni ważną funkcję w ogólnej ocenie psa. Oczy kasztanowe, średniej wielkości. Uszy wysoko osadzone. Szyja mocno umięśniona, cylindryczna, pokryta grubą, lekko wiszącą ale elastyczną skórą. Podgardle zaznaczone. Grzbiet prosty i krótki. Ogon osadzony wysoko, o szerokiej nasadzie. Klatka piersiowa szeroka i pojemna. Brzuch średnio podkasany. Kończyny ustawione równolegle, słabo kontowane, łapy zwarte. Bardzo szeroka klatka piersiowa, widziana z przodu powinna sięgać łokci. Zad szeroki i lekko zaokrąglony. Linia zadu wzniesiona pod kontem 20 stopni.
ZDROWIE
Nie wolno go przeciążać, dopóki jest mały i nie zakończył się okres wzrostu. W szczenięctwie nie należy zachęcać go do skakania.
ŻYWIENIE
Dużą wagę należy przywiązywać do sposobu jego żywienia. Choć nie jest ono specjalnie trudne, powinno się brać pod uwagę masę i budowę psa. Dorosły pies zjada około piętnastu kilogramów suchej karmy miesięcznie. Trzeba bardzo uważać, by nie stał się otyły, co dla tak atletycznie zbudowanego psa byłoby groźne.
HISTORIA
Psy na Wyspach Kanaryjskich znane są od zamierzchłych czasów. Ich zmumifikowane zwłoki chowano razem z właścicielami, których miały bezpiecznie przeprowadzić do lepszego świata. Kastrowane osobniki hodowano na mięso. Pierwsze pisane świadectwo o istnieniu psów na wyspach pochodzi z 1501 roku, a zawiera informację że każdy hodowca może trzymać jednego „wielkiego psa”. Już piętnaście lat później wydano nakaz likwidacji wszystkich dzikich i bezpańskich psów, które stały się zagrożeniem dla stad zwierząt gospodarskich. W 1526 roku urzędową eksterminacją objęto wszystkie psy z wyjątkiem psów rzeźników i pary Perrot będących własnością Don Pedro de Lugo. Jeszcze w 1617 roku obowiązywało prawo nakazujące zabicie każdego wolno biegającego perro de Presa poza psami pilnującymi i myśliwskimi, posiadanie zaś psa należało zgłosić władzom. Sytuacja jednak nie wiele się poprawiała, a stada dzikich psów nadal pustoszyły dobra kolonistów. Dlatego w 1654 roku nakazano wybicie wszystkich psów – w gospodarstwie mógł pozostać tylko jeden pies do obrony… przed dzikimi psami. W XVI wieku na Wyspach Kanaryjskich nikt poza farmerami i hodowcami bydła nie miał prawa posiadania psów.
Niewiele jednak wiadomo o kształtowaniu się rasy dogo canario (perro de presa canario). Zakłada się udział w tym przede wszystkim psów przywiezionych przez hiszpańskich konkwistadorów. W czasach rozwoju handlu winem (XV-XVIII wiek) swój wkład miały także molosy przywożone z Anglii (w tym przodkowie buldoga i mastifa). Można więc przyjąć że rasa powstała drogą krzyżówek miejscowych psów, jak bardino majorero z wyspy Fuerteventura, z przywiezionymi molosami. W efekcie hodowcy uzyskali silne, odważne i nieustępliwe psy. Przy swoich pokaźnych rozmiarach i wybitnym temperamencie od zawsze były używane na Wyspach Kanaryjskich do strzeżenia farm i bydła. Z czasem niestety zaczęto wystawiać je do walk (przypis: początek XX wieku). Aż do 1940 roku walki psów były ulubioną zabawą mieszkańców wysp. Zakaz ich organizowania spowodował gwałtowny spadek zainteresowania rasą. Na wyspy sprowadzono wiele psów innych ras, przede wszystkim owczarki niemieckie, dobermany, dogi niemieckie, mastify hiszpańskie, które swobodnie krzyżowały się z psami kanaryjskimi, co niemal doprowadziło do wyginięcia rasy (sprostowanie: w zasadzie stary presa canario wyginą bezpowrotnie, ale odrodził się w nowej formie).
Sytuacja uległa zmianie na początku lat siedemdziesiątych, kiedy to mieszkańcy Wysp Kanaryjskich otrząsnęli się z wpływów kultur napływowych i powrócili do spuścizny przodków. „Prawdziwe” dogo canario stały się znów bardzo popularne. Ten wzrost zainteresowania zmobilizował hodowców do zintensyfikowania prac nad odtwarzaniem rasy. Najprężniej działali hodowcy z Teneryfy i już w 1982 roku powstał Hiszpański Klub Perro de Presa Canario. Liczne hodowle działały już w tym czasie także na Gran Canarii, Lanzarote, Fuerteventurze i La Palma. Od 1985 roku na wyspach organizowane są specjalistyczne wystawy. W listopadzie 1987 roku para dogo canario – pręgowany Fascian z Teneryfy i suka tej samej maści Marquise z Gran Canaria – zostały oficjalnie zaprezentowane na międzynarodowej wystawie w Madrycie, a dwa lata później, 24 stycznia 1989 roku, został oficjalnie zarejestrowany hiszpański wzorzec rasy.
NA ŚWIECIE
We Francji hodowcy zaczęli selekcjonować dogo canario na długo przed oficjalnym uznaniem rasy. Długo jednak trwało, zanim udało im się ujednolicić typ tych psów. Niektóre są za duże, inne za ciężkie lub za małe. Publiczności podobają się przede wszystkim molosy potężnie zbudowane, a od jej gustu wiele przecież zależy. Nie wolno jednak zapominać, że dogo canario to pies średniego wzrostu, wysportowany. Nawet jeśli ma dużą głowę i dobrze rozwiniętą klatkę piersiową, nie może przekraczać pewnych granic, jeśli ma pozostać taki jak dawniej.
W POLSCE
Do polki dogo canario przywędrowały z Hiszpanii na początku 1997 roku do hodowli Xanti Land. Dzięki licznym importom z kraju pochodzenia możemy poszczycić się doskonałym materiałem hodowlanym. Obecnie w Polsce zarejestrowanych jest około 250 egzemplarzy tej rasy.
Niestety, szacuje się że żyje także wiele psów be rodowodów, hodowanych bez kontroli. Jak się nietrudno domyślić w znakomitej większości są to zwierzęta hodowane do walk. Najczęściej nie są to już psy czystej rasy. Aby zwiększyć ich skuteczność, pseudohodowcy stosują krzyżówki z amstafami i pittbulami. Szczenięta urodzone z takich skojarzeń są praktycznie nieprzewidywalne. Dlatego zdecydowanie odradzamy wszystkim kupno psów bez rodowodów, choćby ślicznie wyglądały! Możemy trafić na bombę z opóźnionym zapłonem!
PLUSY:
- Pies stróżujący i obronny
- Nieufny w stosunku do obcych
- Bardzo przywiązuje się do właściciela
- Odporny nawet na trudne warunki klimatyczne
MINUSY:
- Ma silny charakter, wymaga konsekwentnego prowadzenia
- Pozostawiony bez szkolenia może stać się niebezpieczny
- Nie nadaje się dla początkujących właścicieli
- Agresywny wobec innych psów
DOWÓD OSOBISTY – na podstawie wzorca
Grupa: II FCI 346 (sekcja 2: molosowate).
Wzrost: 60-64cm w kłębie (pies), 55-60 cm w kłębie (suka) – z tolerancją do 1cm.
Waga: minimum 50kg pies, około 40kg. Suka.
Głowa: jest jedną z charakterystycznych cech rasy. Musi sprawiać wrażenie dużej. Czaszka stanowi 60%, natomiast kufa 40% wielkości głowy. Mięśnie policzkowe są bardzo mocno rozwinięte. Skóra na głowie jest gruba, stop lekko zaznaczony, wargi głęboko rozcięte. Nos szeroki, czarny. Otwory nosowe szeroko otwarte. Błony śluzowe powinny być czarne. Oczy o lekko zaokrąglonym kształcie, kasztanowe. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy, przodozgryz akceptowany do 3mm, wszelkie inne odstępstwa Są wadą. Uszy: opadające, składające się w płatek róży, średniej długości. Tradycyjnie były cięte w trójkąt równoboczny, choć teraz nie jest to już wymagane na wystawach. Szyja cylindryczna, prosta, krótka, bardzo masywna i mocno umięśniona. Skóra na całej szyi luźna, tworzy drugi podbródek średniej wielkości.
Sylwetka: wpisana w prostokąt. Grzbiet stopniowo wznosi się w kierunku zadu. Ogon: wysoko osadzony, giętki, gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. Sięga aż do śródstopia. W ruchu ogon szablasto podniesiony.
Sierść: krótka, bez podszerstka, gęstsza na kłębie i podgardlu.
Umaszczenie: pręgowane w całej gamie; od ciemnego do bardzo jasnoszarego. Płowe: od piaskowego do intensywnego rudego. Dopuszczalne białe znaczenia na łapach i piersi (im mniej, tym lepiej). Obowiązkowa maska zawsze ciemnego koloru, krótka lub sięgająca oczu.
Opublikowano w miesięczniku:
Przyjaciel Pies
Nr 9(47) Wrzesień 2002