Komentarz do wzorca

I. NAZWA RASY I SYNONIM

Obecnie oficjalną nazwą jest Dogo Canario jednakże w przeszłości tradycyjnie nazywano te Psy Perro de Presa lub po prostu Presa Canario.

W związku z różnorodnością kolorów, w jakich występowały miały również swoje nazwy lokalne jak najbardziej rozpowszechniona na Teneryfie „verdino” (pręgowany) jako że większość psów była właśnie tego koloru.

Nazwa „verdino” nie jest tym samym, co „bardino”, jako że ten drugi jest kolorem charakterystycznym dla majorero.

Kolor verdino jest to zielonkawy, sierść jest szorstka, matowa i krótka.

Nazwa „Perro Basto” (znacząca coś w stylu „Szorstkiego psa”) nawiązując do tradycji przekazywanej ustnie miał rozróżniać te psy od podenco .

II. WYGLĄD OGÓLNY I CHARAKTER

1. WYGLĄD

Presa Canario to zwierzę średnich rozmiarów. Pies jest dobrze zbudowany, z profilu prostokątny i sprawiający wrażenie zwierzęcia mocnego. Jego sylwetka daje obraz jego sile.

Presa Canario zawsze był psem pełniącym liczne funkcje. Był używany do prowadzenia i ujarzmiania bydła, stróżowania i obrony własności, a także do walk. Zdolność i predyspozycje do pełnienia tych funkcji odziedziczył po przodkach, którzy byli do tego dobrze przystosowani.

Tak duża różnorodność zajęć, do których był wykorzystywany w środowisku wiejskim dawała gimnastykę atletycznemu ciału, które jest dziś perfekcyjnie przystosowane do pełnienia funkcji psa stróżująco - obronnego.

Silne mięśnie, szeroka i głęboka klatka piersiowa, stosunkowo krótkie kończyny dają temu zwierzęciu moc i stabilność oraz solidną podstawę. Porusza się blisko ziemi. Jego ciało jest lekko wydłużone co uwidacznia się zwłaszcza u suk – daje to psu elastyczność i zwinność pomimo bycia zwierzęciem ciężkim biorąc pod uwagę jego gabaryty.

2. CHARAKTER

Zrównoważone usposobienie, odwaga, olbrzymie opanowanie i powaga. Wszystkie te cechy charakteru podkreślone przez wygląd. Otwarty jednakże trochę uparty, dlatego powinien być od wieku szczenięcego prowadzony umiejętnie i szkolony w posłuszeństwie. Uczy się szybko, jest w stanie przystosować się do różnych warunków i wykonywać polecone mu obowiązki – również inne niż te tradycyjne.

III. MORFOLOGIA

1. Mózgowioczaszka
2. Część twarzowa (kufa)
3. Przełom czołowo-nosowy (stop)
4. Płytka nosowa (wierzchołek nosa)
5. Warga górna (fafle)
6. Warga dolna
7. Trzewioczaszka (pysk, kufa)
8. Oczy
9. Powieki
10. Uszy
11. Guzowatość potyliczna
12. Policzek
13. Kąt przedni
14. Okolica boczna szyi (bok szyi)
15. Okolica karkowa (kark)
16. Podgardle
17. Okolica międzyłopatkowa (kłąb)
18. Grzbiet
19. Lędźwie
20. Okolica krzyżowa (krzyż)
21. Guz biodrowy
22. Łopatka
23. Bark
24. Okolica przedmostkowa (przedpiersie)
25. Ramie
26. Łokieć
27. Przedramię
28. Nadgarstek
29. Śródręcze
30. Stopa
31. Okolica mostkowa (mostek)
32. Klatka piersiowa (ściana klatki piersiowej)
33. Bok
34. Okolica fałdu kolanowego (słabizna)
35. Pachwina
36. Udo
37. Guz kulszowy
38. Kolano
39. Podudzie
40. Guz piętowy
41. Stopa (stęp, śródstopie, palce stopy)
42. Linia górna
43. Ogon

Ważne wymiary

1 przedłużenie linii pyska
2 przedłużenie linii czaszki
3 kąt między czaszką a kufą
4 Szyja cylindryczna
5 obwód klatki piersiowej równy jest wysokości w kłębie plus 45%
6 kłąb
7 długość przedramienia do łokcia stanowi 50 % wysokości w kłębie
8 długość pleców
9 Długość tułowia równa jest wysokości w kłębie plus 18% - 20%
10 wysokość zadu
11 linia górna jest prosta, lekko wznosząca się w kierunku zadu
12 wysokość pęciny.

1. WIELKOŚĆ

Standard akceptuje wariację około 4-5 cm dla obu płci jednak ideał wynosi ok. 62-63 cm w kłębie dla samca i 57-59 cm w kłębie dla suki.

Osobniki, które należą do minimum bądź maksimum wzrostu podanego w standardzie są zbudowane mniej harmonijnie. W średnim przedziale wysokości Presa Canario wygląda lepiej, co w połączeniu z atletycznym ciałem daje wielką szybkość i łatwość ruchów, która z oczywistych powodów jest zredukowana przy minimalnym i maksymalnym wzroście.

Sędzia nie powinien akceptować wysokich psów, jako że krzyżowanie zwierząt należących do górnej granicy standardu doprowadzi do rozmiarów, które są sprzeczne z funkcjonalnością i modyfikują morfologię opisaną przez standard.

2. GŁOWA

Brachycefalicnza, tworzy lekko wydłużony sześcian bez wyraźnie zaznaczonych kątów. Jest szeroka i muskularna.

Powinna być duża jednakże zawsze pozostawać w harmonii z resztą ciała. Głowa, która jest zbyt duża będzie wywierać negatywny wpływ na ruch i zredukuje ogólną symetrię.

Stosunek kufy do mózgowioczaszki powinien wynosić 60 % - 40 % jednak 55% - 45% jest również akceptowalne. Gdy proporcje te są zachowane umocowanie rozwój zębów będzie przebiegało bez problemów.

Wielkości mózgoczaszki i pyska nie powinny być bardzo różne. Powinniśmy zwracać uwagę i dążyć do dobrze rozwiniętej kufy i szerokiego pyska gdyż to daje psu najlepszy chwyt.

Głowa presy powinna być solidna, formująca jak gdyby jedną bryłę, wolną od ostrych kantów i wybrzuszeń. Jej długość stanowi 40% wysokości w kłębie. Skóra pokrywająca głowę jest luźna, ściśle przylegająca skóra jest nietypowa. Podobnie jak skóra bez zmarszczek, która również jest wadą. Głowa pokryta jest krótką, prostą sierścią w kolorze pręgowanym, leonado (płowym) lub arena (piaskowym).

- Czaszka jest lekko wypukła
- Kość czołowa płaska
- Potylica nie widoczna, linia pyska prosta
- Proporcje długości czaszki do kufy 6 : 4
- Szyja cylindryczna
- Stop zdefiniowany jednak nie nagły
- Uszy osadzone nieco wyżej niż kąciki oczu
- Nos szeroki, stanowi przedłużenie kufy
Fafle średniej wielkości, nieznacznie sflaczałe

2.1. OBSZAR MÓZGOCZASZKI

Długość powinna stanowić 60 % całej głowy. Jest praktycznie równie długa, co szeroka. Widziana z profilu jest nieznacznie wypukła na czubku. Potylica, która nie powinna być widoczna pokryta jest grubymi mięśniami. Wypukłość czaszki znika za kością czołową, która jest prawie płaska. Jednakże czaszka nigdy nie powinna być zbytnio wysklepiona. Przednie kąty są podzielone przez bruzdę, która zajmuje mniej więcej 2/3 całej głowy. Przód czaszki pokrywa gruba, luźna skóra formująca regularne, delikatne zmarszczki eksponujące ruch i ekspresję. Zmarszczki są bardzo ważne przy opisie rasy, nadają psu typ i charakterystyczny dla rasy wyraz.

Potylica jak już było wcześniej wspomniane jest niewidoczna dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom i fałdowi luźnej skóry ją pokrywającej.

Głowa ma tendencje lekko spłaszczonego sześcianu, bez wyraźnie zaznaczonych kątów

2.2. OBSZAR TWARZOWY (KUFA)

Kufa jest krótsza niż część mózgoczaszki. Mierzy 40% długości całej głowy, ma w przybliżeniu około 10cm. Szeroka u podstawy, dobrze wypełniona dzięki dobrze rozwiniętym mięśniom, nieznacznie zwęża się w kierunku końca pyska.

Grzbiet nosa jest plaski i prosty. Grzbiet nosa lekko wklęsły nie jest w żadnym wypadku zalecany, jako że zazwyczaj wznosi to pysk, co jest wadą.

Pomarszczony grzbiet nosa jest wadą i powinien być eliminowany w hodowli.

Jako że kość czołowa jest idealnie płaska a grzbiet nosa prosty stop jest zdefiniowany jednak nie nagły. Ma to olbrzymi związek z ekspresją całej głowy.

Ponad kością czołową, krawędź oczodołów formuje charakterystyczną fałdę skóry, która biegnie po obu stronach głowy.

Czaszka i kufa nie różnią się zbytnio. Kufa jest dobrze wypełniona.

linie czaszki do linii kufy

2.3. PYSK

Szeroki, dobrze pigmentowany na czarno. Jego koniec jest nieznacznie krótszy niż zakończenie fafli. Nozdrza są szeroko otwarte, co umożliwia łatwe oddychanie.

2.4. WARGI I FAFLE

Nie powinny być ani zbyt długie ani zbyt krótkie, powinny zwisać raczej luźno, co daje ekspresję typową dla rasy. Widziane z boku fafle delikatnie wystają ponad przód pyska. Górne wargi zakrywają lekko dolne. Widziane od przodu tworzą odwrócone „V”. Pysk i wargi zawsze ciemno pigmentowane.

2.5. SZCZĘKI

Szerokie, dobrze osadzone duże zęby trzonowe, małe siekacze, dobrze rozwinięte kły dopasowane parami.

Zęby Presa Canario są esencjonalną częścią braną pod uwagę w ocenie anatomii. Rozwój szczęki ma duży wpływ na rozwój zębów. Gdy szczęka rośnie niejednolicie, górne i dolne zęby nie pasują do siebie poprawnie, co w rezultacie skutkuje zbytnim przodo- lub tyłozgryzem. Gdy wzrost i rozwój szczęki jest poprawny wtedy obie szczęki są równe i normalne, niższe siekacze dotykają środkowej części górnych, powierzchnią tnącą stykając się w połowie z górnymi. Kły pasują do siebie formując nadzwyczajny uchwyt. To jest nazywane zgryzem nożycowym i jest najbardziej pożądanym. Szczęki, siekacze i kły mają za zadanie mocne przytrzymanie zdobyczy tak, więc pełnią bardzo ważną rolę w ocenie psa.

Zgryz nożycowy: 4 kły, 12 siekaczy

Kiedy szczęka nie rośnie wystarczająco zgryz jest odwrotnością zgryzu nożycowego, dolne zęby dotykają górnych z drugiej strony. Taki zgryz jest akceptowalny.

W wypadku, gdy siekacze stykają się czubkami mamy do czynienia ze zgryzem cęgowym, w tym wypadku siła uścisku jest minimalna a ścieranie zębów maksymalne. Ten rodzaj zgryzu jest niepożądany.

Gdy górna szczęka jest krótka, dolne zęby znajdują się zbyt wysunięte do przodu, co daje prognaryzm (przodozgryz), który jeśli nie przekracza trzech milimetrów jest akceptowalny, jeśli przekracza trzy milimetry jest wadą i powinien być eliminowany gdyż ma negatywny wpływ na ekspresję. Zgryz ten jest często przyczyną ubytków przedtrzonowców, dla których nie ma już miejsca w szczęce.

rodzaje zgryzu

Odległość pomiędzy kłami powinna być jak największa a siekacze powinny być położne w jednej linii. Kiedy siekacze są krzywo rozłożone jest to wadą. Należy pamiętać, że pies chwytający używa tylko kłów i siekaczy do przytrzymywania zdobyczy.

szczęka dolna, razem 22 zęby:
siekacze - 6
kły - 2
przedtrzonowe - 8
trzonowce - 6-
szczęka górna, razem 20 zębów:
siekacze - 6
kły - 2
przedtrzonowe - 6
trzonowce - 4

2.6. PODNIEBIENIE

Rowki w podniebieniu powinny być dobrze wyżłobione w kolorze różowo-czarnym.

3. OCZY

Powinny być dobrze osłonięte przez dobrze wykształcone łuki brwiowe. Muszą być duże i szeroko rozstawione, jednakże zawsze pozostawać w przedniej części twarzowej, nigdy po bokach głowy. Nie powinny być ani wypukłe ani wklęsłe. Powinny być przejrzyste i charakteryzować się mądrym i szlachetnym spojrzeniem.

Powinny być koloru ciemno-kasztanowego, im ciemniejsze tym lepsze jednak należy pamiętać, że kolor oczu jest powiązany z barwą sierści. Żółte oczy powinny być eliminowane, jako że dodają twardego wyrazu.

Powieki powinny być dobrze pigmentowane na czarno, lekko owalne w kształcie i zawsze napięte, ale nie ciasne. Spojówki nie mogą być nigdy widoczne.

4. USZY

Zawsze średniego rozmiaru, pokryte krótką, delikatną sierścią. Zwisają luźno po bokach głowy. Jeśli wznosząc się formują tzw. różę blisko głowy. Podstawa ucha znajduje się nieznacznie ponad zewnętrznym kącikiem oka. Uszy osadzone zbyt wysoko są niepożądane gdyż zajmują miejsce na czubku głowy.

5. SZYJA

Krótsza niż całkowita długość głowy. Jej przeciętna długość wynosi ok. 20cm. Na jej spodniej stronie formuje się delikatne podgardle. Bardzo muskularna tak aby zwierze mogło trzymać i potrząsać ofiarą. Jest prawie cylindryczna od góry do dołu.

6. KONCZYNY PRZEDNIE

Masywne, proste i równoległe, co wskazuje na mocną strukturę kości i mięsni. Nigdy nie są słabe. Ramiona powinny być szerokie, silne i pochyłe, co daje łatwość ruchu i nadaje odległość między przednimi nogami. Jeśli pochylenie to jest niewystarczające lub, gdy ramiona są proste wtedy klatka piersiowa będzie płaska, ruch będzie nieprawidłowy a mostek płytki.

Dla samców długość przedramienia do łokcia wynosi średnio 32cm, co daje 50% całej wysokości w kłębie. Łokcie nie powinny ani zbytnio przylegać ani odstawać od ciała, powinny być luźne.

Stopa składa się z czterech, zaokrąglonych palców i jednego szczątkowego w tylnej części. Poduszeczki są duże i czarne. Paznokcie ciemne, białe paznokcie są niepożądane jednakże to zależy od koloru sierści.

postawa poprawna

Stopy ułożone nieprawidłowo. Postawa beczkowa

Stopy ułożone nieprawidłowo. Postawa francuska

Łokcie odstające za bardzo na zewnątrz
(nieprawidłowe)
 

Ramiona bez pochyłości. Klatka piersiowa płytka.
Bardzo poważna wada.

7. TUŁÓW

7.1. KLATKA PIERSIOWA

Obwód klatki piersiowej opisywanej przez standard powinien być utrzymany i wynosić dla samców ok. 88cm. Porównując obwód klatki z wysokością w kłębie powinien on wynosić odpowiednio ponad 20cm więcej, co daje obszerną i głęboką klatkę piersiową.

Dobra długość grzbietu w obrębie żeber daje dobrą objętość klatki piersiowej jak również dobrą objętość płuc. Głębokość klatki piersiowej stanowi 50% wysokości w ramionach, co znaczy, że odległość od ziemi do łokcia jest mniej więcej taka sama jak od łokcia do kłębu. To jest idealna proporcja. Klatka piersiowa powinna kończyć się nieznacznie poniżej łokcia.

Klatka piersiowa sięga nieznacznie poniżej łokcia

W miejscu gdzie standard mówi, iż klatka piersiowa ma być cylindryczna należy rozumieć to jako dobrze wysklepione żebra, ale nie baryłkowatą i okrągłą klatkę piersiową.

Długość klatki piersiowej jest równie ważna, co jej głębokość, jako że jest to jedna z najbardziej widocznych części psa chwytającego. Musi być ona obszerna, co znaczy, że musi mieć dobrze rozwinięte partie przednie. Ponadto mięśnie piersiowe muszą być bardzo silne, szczególnie w okolicy mostka. Głębokość klatki i z przodu i z profilu nadaje wyrazu całości. Od linii grzbietu do mostka odległość powinna wynosić ok. 31cm.

Następujące są wadami: karpiowaty grzbiet, opadające lędźwie, klatka piersiowa niewystarczająco wysklepiona, niewystarczająca głębokość i szerokość klatki, niewykształcone wyższe partie klatki piersiowej, brzuch za mało lub nazbyt podkasany, zbyt długie ciało.

Linia górna jest prosta, bez żadnych defektów, wspierana przez dobrze wykształcone, ale niezbyt widoczne mięśnie. Lekko wznosi się kierunku szczytu lędźwi a jej siła determinuje gibkość zwierzęcia.

Linia górna pozostaje w harmonii, nie jest łękowata. Na rysunku widzimy poprawną linię górną.

Nieprawidłowe linie górne:

Linia górna łękowata

Linia górna karpiowata

7.2. LĘDŹWIE

Powinny być szerokie i zaokrąglone. Pośladki opadają nieznacznie w kierunku nasady ogona. Nie powinny być zbyt długie, jako że spowodowałoby to opadające lędźwie. Zad nie powinien znajdować się ani zbyt wysoko ani zbyt nisko, jako że ograniczyłoby to ruch.

Przebudowane lędźwie oznaczają złe kontowanie a więc proste pęciny. Niski zad oznacza krowie pęciny ze stawami ukierunkowanymi do wewnątrz i słabą siłę nóg.

Zad powinien znajdować się nieznacznie wyżej niż kłąb, co oznacza, że linia górna wznosi się od kłębu do szczytu lędźwi, co jest zupełnie normalne u molosów i psów chwytających. W niektórych przypadkach wysokość w kłębie i wysokość zadu są takie same. Nachylenie linii górnej może wynosić około 20 %.

Zad prawidłowy i prawidłowe osadzenie ogona

7.3. BRZUCH

Zazwyczaj lekko podkasany, jako że pies chwytający często ma sporą masę, ale nigdy nie jest zwisający.

7.4. GENITALIA

Rozwinięte jądra, w pełni umieszczone w mosznie. Im mniej moszna wisi luźno tym lepiej.

8. OGON

Nasada ogona szeroka i osadzona wysoko, co współgra z ogólnym wyglądem. Ogon nie powinien być zbyt długi, powinien sięgać do pęcin i powinien być bardzo mocny. To upodabnia go do szabli, gdy pies jest zainteresowany unosi ogon do góry jednak nie powinien on dotykać grzbietu. Powinien mierzyć ok. 40cm.

Zad nieprawidłowy, osadzenie ogona zbyt niskie.

Zad nieprawidłowy, osadzenie ogona zbyt wysokie

9. KOŃCZYNY TYLNIE

Powinny być mocne i równolegle rozstawione, bez żadnych defektów. Co oznacza muskularne lędźwie które mają za zadanie dźwiganie tylnych nóg. Dobrze rozwinięte tylne nogi nie oznaczają tylko tego, że zwierze morze szybko osiągnąć dużą prędkość czy skakać bez wysiłku, ale także to, że działają one jak kotwica, kiedy pies gryzie o jest ważne u psa chwytającego.

Umiarkowane kontowanie przy pęcinach, ale niezbyt ubogie gdyż w innym wypadku zad znajdowałby się zbyt wysoko, co miałoby ujemny wpływ na ruch.

Stopy powinny być silne i dobrze wysklepione. Wąskie, długie stopy osłabiają tylne partie, powodowałyby szybkie męczenie się psa i co ważniejsze nadmierne kontowanie.

Uda powinny być równoległe do środka ciała. Nogi powinny być lekko nachylone od góry do dołu i od przodu do tyłu.

Kont pomiędzy goleniem a śródstopiem wynosi około 150 stopni. Pęciny są zawsze niskie.

Wilcze pazury na wewnętrznej stroni nogi nie pojawiają się zbyt często. Są niepożądane i powinny być usunięte po urodzeniu.

Następujące są uważane za wady: przednie bądź tez tylnie kontowanie zbyt małe lub nadmierne, krowie pęciny lub postawa francuska, atopia palców, zmiażdżone palce i chodzenie na piętach.

10. RUCH

Obszerny, zwinny i elastyczny. Wykrok powinien być długi. Jest to spowodowane głównie przez mocne partie tylnie, dobrze umięśnione i pchające zwierze do przodu.

W ruchu głowa znajduje się nieznacznie ponad linią górną.

Ruch jest odbywa się po przekątnej, co oznacza, że tylna prawa noga podąża za przednią lewą a tylnia lewa za przednią prawą. I tak dalej

Następujące są wadami: chwiejny ruch, zaciąganie łapami, przednie i tylnie nogi poruszające się zgodnie (prawa tylnia i prawa przednia, lewa tylnia i lewa przednia), krzyżowanie bądź też plątanie się łap.

11. WAGA

Struktura mięśniowo-kostna Presa Canario jest bardzo mocna. Jednakże zwierze to nie musi być grube czy mięsiste by wyglądać dobrze. Dobrym wskaźnikiem poprawnej wagi jest spodnia część ciała, która powinna być lekko podkasana przy brzuchu jednak nie zbyt mocno. Gdy brzuch jest zbyt podkasany a boki są zbyt dobrze zaznaczone znaczy to, że zwierze jest za chude i vice versa. Wiszący brzuch jest sprzeczny z osobowością tego psa.

12. OKRYWA WŁOSOWA

Sierść Presa Canario powinna być szorstka, niezbyt krótka, matowa, nigdy gładka i błyszcząca. Może być nieznacznie dłuższa na kłębie, na spodniej stronie szyi i wokół bioder. Jest przyjemna w dotyku na głowie, klatce piersiowej i udach, ale bardziej szorstka na reszcie ciała.

Kolor powinien być jak najbardziej jednolity. Pręgowany jest najbardziej pożądany będąc jednym z najbardziej charakterystycznych punktów branych pod uwagę przy charakteryzowaniu rasy. Ciemne pręgi są idealnym kolorem dla psa stróżującego. Najbardziej pożądanym odcieniem płowego jest ten ze średniej gamy określany jako ochrowo (brunatno) – żółty.

Zazwyczaj większość psów ma białe znaczenie na piersi, w niektórych przypadkach większe w innych mniejsze. Maska jest zawsze ciemnego koloru, dążąca do czarnego. Białe znaczenia mogą pojawić się u podstawy karku i na łapach. Inne znaczenia uważane są za wadę.

Copyright © Ewa Ziemska - Rey Gladiador

|   STRONA GŁÓWNA   |   BAZA RODOWODÓW   |   ADOPCJE   |   PORTAL DOGO CANARIO   |

Korzystając z informacji i zdjęć z tej strony proszę o umieszczenie przy nich linku zwrotnego do strony. Dziękuję.