You are currently viewing How Majorero contributed to Presa?

How Majorero contributed to Presa?

“Prawdziwy Presa Canario był i jest w rękach tych anonimowych ludzi, którzy mają Presy ponieważ je lubią, hodują je ponieważ je kochają. W ich rękach są najlepsze Presy. “Fani” Presy stosują w hodowli i selekcji ich psów te same metody, które stosują w hodowli kóz. A kozy mają jedne z lepszych na świecie. Według nich jeśli samiec Presy posiada cechy które według nich powinna posiadać dobra Presa to wtedy krzyżują go z suką, która w mniejszym lub w większym stopniu ma podobne cechy. I tak generacja po generacji”

 

Co dał Majorero?

Presa Canario, których cechy są najbardziej zbliżone do wzorca mają w swoich żyłach domieszkę krwi Perro de Ganado Majorero (Majorero Cattle dog). Presa Canario i Majorero zamieszkiwały wyspy od stuleci, dochodziło więc do krzyżowania się tych ras. Stary Presa Canario wyginą jednak prawdopodobnie na początkach XX wieku w wyniku krzyżowania z innymi rasami. Majorero obecnie również grozi wyginięcie, ale to one mają najwięcej wspólnego z tymi presami sprzed lat, mają najwięcej typowych dla nich cech i bez nich rekonstrukcja dzisiejszego prsa canario nie byłaby taką. Mówi nawet o tym standard rasy. Majorero pozostawił po sobie niesamowity charakter u dzisiejszych Presa Canario. Te psy w których żyłach płynie jego krew są zazwyczaj tymi, które odznaczają się głębokim i mocnym głosem (choć nie szczekają dużo) i tymi które są odważne i nieugięte w obronie i w ataku chociaż nigdy nie były w tym celu trenowane. Domieszka krwi Majorero jest właśnie tym co różni psy z Teneryfy i Gran Canari.

Pierwsze psy, które służyły do pilnowania żywego inwentarza zostały sprowadzone na Fuerteventurę z Hiszpanii przez franko- hiszpan, wraz z bydłem w roku 1404 i istnieje wiele historycznych dowodów na poparcie tej tezey. Już od samego początku czyli od pierwszych lat kolonizacji wspomina się o “perros de ganado” (psy pilnujące żywego inwentarza), “perros de presa” (psy chwytające), “perros perdigueros” i “perros de caza” (psy myśliwskie). Logicznym jest więc że te psy Hiszpańskiego pochodzenia z czasem, przez izolację i krzyżówki ze starymi psami presa, istniejącymi na Fuertewenturze od czasów podboju przekształciły się w formę którą znamy dzisiaj: Perro de Ganado Majorero. Perro Majorero przez prawie 600 lat był niezastąpionym pomocnikiem farmerów i hodowców bydła. Był to pies do wszystkiego: towarzysz, stróż domu, własności i bydła.

Jaki jest Majorero? Tradycyjnie na wyspach był używany do pilnowania prowadzonego bydła i kóz, a także do pilnowania domostwa i farmy. Jest to pies dość aktywny (ale zbalansowany) i zawsze żywo zainteresowany tym co dzieje się wokół niego. Jest bardzo poważny i ma jedynie kilku wybranych przyjaciół. Ze względu na jego porywczy charakter w przeszłości był wykorzystywany do walk i bardzo często był krzyżowany z psami “presa”. Jest bardzo oddany swojemu panu, czasami potrafi się zdystansować, lubi towarzystwo dzieci, które chroni i toleruje ich “brutalne” traktowanie. Nie akceptuje uległości, kar ani poniżania. Dla obcych może być bardzo niebezpieczny. Jest to pies absolutnie pewny siebie. Nie ma w nim nic zbędnego.

Jak wygląda? Jest to pies o budowie mesomorficznej, średnich rozmiarów (psy: 62-67cm wysokości w kłębie, suki: 56-62cm w kłębie; przeciętna waga psa to 40kg a suki 34kg), trochę nieokrzesany i o prymitywnym wyglądzie, na który wpływ wywarła raczej sama natura, a nie człowiek. Jego czaszka jest szeroka, stop delikatnie zaznaczony. Ostry i krótki pysk. Proporcje czaszki wyrażają się jak 6 do 4. Fafle dobrze przylegające nigdy wiszące i dobrze pigmentowane na czarno. Bardzo dobrze rozwinięte zęby, nie ma nawet najmniejszych braków, zgryz nożycowy – prognatyzm jest poważną wadą. Wszystkie osobniki mają podwójny podbródek. Oczy są ciemne, ale akceptuje się również oczy koloru kasztanowego i bursztynowego. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone i wyraźnie wiszące. W żadnym wypadku nie mogą być podniesione – jest to oznaka domieszki innej rasy. Gdy pies jest zainteresowany jego uszy odchylają się do tyłu. Tułów jest silny, szeroki; klatka piersiowa wydatna. Brzuch podkasany. Ogon wysoko osadzony. Zazwyczaj kopiowany w trzeciej części długości. Ogon niekopiowany zazwyczaj jest zakręcony, zawsze w ruchu (uniesiony) i to jest powód dla którego ci którzy nie znają tych psów są zakłopotani gdy widzą je tak szczęśliwe, gdyż może być zupełnie inaczej. To samo dzieje się gdy zbliża się on do innego psa lub gdy inny pies zbliża się do niego a on jest gotowy do ataku. Obcy nigdy nie mogą ufać Majorero, który spogląda na nich z uwagą i intensywnie rusz ogonem.

Majorero występuje w trzech odmianach barwnych: pręgowanej, szarej od piaskowego do wilczastego i czarnej z pręgowaniem w okolicach ogona. Osobniki czarne i pręgowane wykazuja zazwyczaj białe łatki na stopach (zwane calzados), na głowie od spodu pyska aż po klatkę piersiową i czasami na spodzie brzucha.Te pierwsze nazywa się carbatos, a białą obwódkę wokół szyji nazywa się accolarados. Są również takie, które posiadają płomień od fafli aż po czoło a czasem aż po kark. Sierść jest średnio długa z podszerstkiem. Zbyt długie lub zbyt krótkie włosy są oznaką domieszki. Na ogonie jest zazwyczaj dłuższa. Tradycja by kopiować psom ogony wiąże się z tym, że większość osobników dodatkowo zakręca ogon lub nosi go haczykowato a to uważane jest za brzydkie. Skóra musi być gruba i luźna szczególnie na grzbiecie i karku.

Czytając ten krótki opis mamy obraz wspaniałego psa bez, którego rekonstrukcja Presa Canario byłaby bardzo trudna, a szczerze mówiąc wręcz niemożliwa.

Presa Canario, które wywodzą się z Teneryfy zazwyczaj nie mają nic wspólnego z tymi z Gran Canari w których żyłach płynie krew majorero. Te z Tenryfy były rekonstruowane zazwyczaj przez krzyżówki z dogiem niemieckim, bullmastifem i bulldogiem i jeśli przeanalizujemy ich drzewa genealogiczne nie znajdziemy w nich (oczywiście są wyjątki) Ganado Majorero.

Dlaczego tak dużo psów z Teneryfy? Dlatego iż właśnie na Teneryfie swoją siedzibę ma Club Español del Presa Canario (a w zasadzie już Club Español del Dogo Canario), a przewodniczący tego właśnie klubu od lat wybierany jest spośród hodowców z Teneryfy przez co doszło do stworzenia organizacji, która nie dopuszcza w swoje kręgi nikogo o innych poglądach. Oficjalny klub ignoruje fakt występowania na Gran Canarii najlepszych psów wywodzących się z najlepszych linii, w których występuje Perro de Ganado Majorero.

autor:

Ewa Ziemska

“Rey Gladiador”

Ewa Ziemska

Breeder and researcher of Presa Canario. Lived in Poland, London UK and presently stays in Kentucky, USA and traveled through whole Europe and 22 States discovering the breed. Speaks Polish, English and Spanish. Master of Science of Management and Computer Modeling and Engineer of Production Engineering of Kielce University of Technology. Avid traveler, photographer and dog book collector. Instagram @reygladiador